این
ساز در گزوه سازهای زهی ضربه ای جای دارد . در واقع در سنتور سیم ها به
وسیله ی ضربات
یک جفت مضراب که در دستان نوازنده قرار می گیرند به صدا در
می آید . این ساز دارای بدنه ی چوبی
به شکل ذوزنقه است و روی ساز مجموعا 18
خرک (9 خرک سمت راست و 9 خرک در سمت چپ)
قرار دارد که 72 سیمِ ساز به صورت
دسته های چهار تایی از روی هر خرک عبور می کنند .
البته در قدیم سنتورهایی
با تعداد خرک های بیشتر نیز ساخته و مورد استفاده قرار می گرفته اند .
متداول
ترین نوع سنتور ( دارای دو ردیف خرک 9 تایی که اصطلاحا به آن 9 خرک می
گویند) دارای
وسعت صوتی به اندازه ی 3 اکتاو و یک نت می باشد.
ویژگی
ساز سنتور و صدای آن به گونه ای است که علاوه بر آثار موسیقی سنتی ایران ،
قطعاتی به
سبک و سیاق موسیقی بین المللی نیز می توان با آن نواخت .
زنده
یاد استاد فرامرز پایور ، از جمله بزرگانی است که متد آموزشی مدون و آثار
ارزشمندی برای
این ساز تصنیف کرده است . شیوه ی نوازندگی این ساز در مکاتب
مختلف موسیقی ایران ، تا حد نسبتا
زیادی متفاوت است و تقریبا برای هر تکنیک
کتاب ها و متد آموزشی مدون در دسترس می باشد .
از جمله شیوه های نوازندگی
سنتور می توان به مکاتب استادان: حبیب سماعی - فرامرز پایور -
پرویز
مشکاتیان -ابوالحسن صبا - شیوه سنتور نوازی نوین و ... اشاره کرد .
از
معروف ترین نوازندگان این ساز می توان به استادان : ابوالحسن صبا - حبیب
سماعی - فرامرز پایور -
پرویز مشکاتیان- مجید نجاحی - فضل الله توکل -رضا
ورزنده -پشنگ کامکار -اردوان کامکار و ...اشاره کرد.
سال 1388 برای نوازندگان و
علاقمندان سنتور سالی اندوه بار به شمار می آید چرا که دو تن از بزرگترین
نوازندگان این ساز ، زنده یادان استاد پرویز مشکاتیان و استاد فرامرز پایور
که در راه اعتلای نوازندگی
و آهنگسازی آثاری بی بدیل برای این ساز بسیار
کوشیده بودند ، دار فانی را وداع گفتند .